HISTORIA POWSTANIA SALEZJANÓW

Ksiądz Bosko widząc wielkie pola pracy przed sobą próbował pozyskać współpracowników do prowadzenia dzieła wychowania młodzieży, a w konsekwencji postanowił założyć nowe zgromadzenie. W latach 1844-1846 Ksiądz Bosko współpracował z księżmi Borelem i Pacchiottim, ale był przekonany, że Bóg domagał się założenia zgromadzeni, a to przekonanie potwierdzały sugestie arcybiskupa Ludwika Jana Fransoniego, księdza Józefa Cafasso, a nawet ministra Urbana Ratazziego. Ten ostatni doradzał by założyć coś w rodzaju Towarzystwa według wymagań czasów i obowiązującego prawa: zrzeszenie wolnych obywateli w celach dobroczynnych, zachowujących obywatelskie prawa wobec państwa.

Po paru nieudanych próbach Księdzu Bosko przyszedł pomysł, by powołać zgromadzenie wybierając na kandydatów uczestników Oratorium. 5 czerwca 1852, w rocznicę swoich święceń kapłańskich z 1841 roku, Ksiądz Bosko po raz pierwszy, po modlitwach wieczornych zebrał swych uczniów w swoim pokoju. Pozornie miał dla nich zwykłe rozważanie duchowe, w rzeczywistości chciał ich związać bardziej ze sobą i posłannictwem. Myśli o założeniu zgromadzenia wtedy im jeszcze nie wyjawił. Dnia 3 października 1852 roku Michał Rua wraz z Rochettim włożyli sutannę, za nimi poszli inni: Jan Francesia, Jan Cagliero, Józef Bonetti.

26 stycznia 1854 roku podczas nowenny do uroczystości św. Franciszka Salezego (wtedy świętowano wspomnienie św. Franciszka Salezego 29 stycznia) wezwał na konferencję dwóch kleryków i dwóch studentów (Michała Rua, Rocchietti, Artiglia, Jana Cagliero) i zachęcił ich, by z pomocą Bożą i św. Franciszka Salezego spróbowali praktycznego ćwiczenia się w miłości bliźniego. Powiedział im, że będą się nazywać Salezjanami. Wtedy nazwa ta została użyta po raz pierwszy i początkowo nie miała nic wspólnego z obecnym zgromadzeniem.
Rok później, 25 marca 1855 roku, w święto Zwiastowania wieczorem kleryk Michał Rua na ręce przyszłego założyciela Zgromadzenia złożył pierwsze śluby roczne. Po kilku miesiącach śluby złożył także ks. Wiktor Alasonatti, a w następnym roku (1856) kleryk Jan Francesia, który już od roku 1853 nosił sutannę. W dniu 18 lutego 1858 Ksiądz Bosko w towarzystwie kleryka Rua udał się do Rzymu by poradzić się papieża w sprawie założenia zgromadzenia, był na dwóch audiencjach 9 i 21 marca. Ojciec Święty udzielił mu wskazówek: „Niech to będzie Towarzystwo ze ślubami, bo bez ślubów nie było by jedności ducha i czynu. Reguły niech będą proste i łatwe do zachowania”.

Dnia 8 grudnia 1859 roku, na słówku wieczornym Ksiądz Bosko ogłosił, że nazajutrz będzie miał konferencję, wtajemniczeni wiedzą dla kogo. Na zebraniu 9 grudnia wyjaśnił wartość życia zakonnego i poinformował zebranych, że formalnie zakłada Zgromadzenie, prosił też, by na następne zebranie przyszli tylko ci, którzy chcą należeć do nowego zgromadzenia i złożyć śluby.
18 grudnia 1859 w niedzielę o godz. 21.00 stawiło się w pokoju księdza Bosko siedemnastu: jeden ksiądz, 15 kleryków, jeden student i oczywiście Ksiądz Bosko. Nie przyszło dwóch. Wybrano zarząd Zgromadzenia, uproszono Księdza Bosko by zgodził się zostać Przełożonym Generalnym, prefektem został ks. Wiktor Alasonatti, kierownikiem duchowym kl. Michał Rua, ekonomem diakon Michał Savio, a radcami klerycy: Jan Cagliero, Jan Bonetti, Karol Chivarello. Oficjalna nazwa miała brzmieć: Pobożne Towarzystwo Świętego Franciszka Salezego.

11 lutego 1864 Zgromadzenie, które wtedy liczyło 61 członków, uzyskało oficjalne zatwierdzenie diecezjalne. Dnia 23 lipca 1864 roku Stolica Apostolska wydała tzw. „dekret pochwalny”, na podstawie którego założyciel stawał się dożywotnim Przełożonym, a członkowie mogli składać śluby wieczyste. Jako pierwszy złożył je 10 listopada 1865 ks. Jan Lemoyne, a następnie 15 listopada grupa dziewięciu z ks. Rua, Cagliero, Francesia na czele.
Ksiądz Bosko rozpoczął starania o definitywne zatwierdzenie papieskie. 1 marca 1869 Pius IX podpisał definitywne zatwierdzenie Towarzystwa na 10 lat ad experimentum. Wreszcie 3 kwietnia 1874 Ojciec święty Pius IX zatwierdził Reguły, a dekret podpisano z datą 13 kwietnia 1874.

Zgromadzenie Salezjańskie rozwinęło się i rozpowszechniało z wielkim dynamizmem, w roku śmierci Księdza Bosko (1888) było już 768 salezjanów. Obecnie (w 2019 roku) Zgromadzenie Salezjańskie jest obecne w 133 krajach na wszystkich kontynentach, będąc drugim męskim zgromadzeniem zakonnym pod względem liczby członków. Salezjanów, kapłanów i koadiutorów, jest 14 056 (bez biskupów i nowicjuszy). Pracują oni w 1873 placówkach. Poza tym w zgromadzeniu jest 424 nowicjuszy i 134 salezjańskich biskupów. Zgromadzenie było najbardziej liczne w 1967 roku, kiedy to liczyło 22 810 współbraci.

Historia przynależności polskich domów i siedziby inspektorii

W czasie, kiedy pierwsi salezjanie dotarli na ziemie polskie, jeszcze pod zaborami, Zgromadzenie istniało od 33 lat. Zaledwie 4 lata wcześniej zmarł jego założyciel – św. Jan Bosko, stąd Zgromadzenie było w trakcie budowania struktur.

Pierwszym salezjaninem, który 28 marca 1892 r. przybył na ziemie polskie, był ks. Bronisław Markiewicz. Dotarł on do Miejsca (za jego staraniem nazwę zmieniono na Miejsce Piastowe), by od 6 kwietnia 1892 r. objąć urząd proboszcza w tamtejszej parafii i zająć się także wychowaniem opuszczonej młodzieży.

Ten pierwszy dom kolejno przynależał w latach 1892-1894 do inspektorii sycylijskiej, której inspektorem był ks. Celestino Durando, następnie (1894-1895) utworzono inspektorię o nazwie  Zagraniczna (Zewnętrzna) pod wezwaniem Wszystkich Świętych, z tym samym przełożonym (ks. Celestino Durando), by wreszcie na lata 1895-1897 przenieść Miejsce Piastowe do Inspektorii św. Marka (Wenecja) z ks. inspektorem Mosè (Mojżeszem) Veronesim.

29 września 1897 r., po wizytacji ks. Mojżesza Veronesiego i jego zaleceniach, ks. Markiewicz wniósł do Ordynariatu Biskupiego w Przemyślu i do Ojca Świętego Leona XIII prośbę o pozwolenie na założenie nowego zgromadzenia zakonnego. Decyzja ta poskutkowała  skreśleniem ks. Bronisława Markiewicza 19 grudnia 1897 r. z listy członków Towarzystwa Salezjańskiego i poddanie go pod jurysdykcję biskupa przemyskiego.

Salezjanie Księdza Bosko pomyśleli o powrocie na ziemie polskie i na zaproszenie oświęcimskiego proboszcza ks. Andrzeja Knycza przybyli 15 sierpnia 1898 roku do Oświęcimia i przejęli ruiny podominikańskiego klasztoru. W krótkim czasie wybudowali szkołę z internatem i podnieśli z ruin dawny kościół pw. Świętego Krzyża, dając mu za patronkę Matkę Bożą Wspomożenie Wiernych.  Dom ten nazywany jest do dziś Casa Madre i w latach 1898-1899 należał do Inspektorii św. Marka (Wenecja), której przełożonym nadal był ks. Mosè Veronesi. Na lata 1899-1902 dom w Oświęcimiu przeniesiono do Inspektorii Zagranicznej Wszystkich Świętych pod zarządem ks. inspektora Celestino Durando, by na lata 1902 do 1905 ponownie przenieść go do Inspektorii św. Marka (której przewodził ks. inspektor Mosè Veronesi). W tym czasie w 1904 roku w Daszawie został otwarty nowy dom salezjański na ziemiach polskich.

Oświęcim siedzibą Inspektorii. Wreszcie po różnych przenosinach 14 października 1905 r. powołano do istnienia Inspektorię Aniołów Stróżów z siedzibą w Oświęcimiu, dla ziem leżących w granicach monarchii austro-węgierskiej, czyli placówek w Oświęcimiu, Daszawie, Lublanie, Wiedniu i Krakowie (kapelania). Jej inspektorem został ks. Emanuel Manassero, a po nim ks. Piotr Tirone.

27 listopada 1919 r. dokonano podziału inspektorii. Przełożonym Inspektorii Aniołów Stróżów z siedzibą w Wiedniu został ks. August Hlond – inspektoria obejmowała placówki austriackie, niemieckie i węgierskie. Ksiądz Piotr Tirone został przełożonym nowej Inspektorii św. Stanisława Kostki z siedzibą w Oświęcimiu dla domów na ziemiach polskich i słoweńskich (inspektoria polsko-jugosłowiańska).

Dekretem z dnia 18 listopada 1922 r. Przełożony Generalny wydzielił 5 placówek z Inspektorii św. Stanisława Kostki i stworzył z nich Jugosłowiańską Wizytatorię Cyryla i Metodego. Przełożonym Inspektorii św. Stanisława pozostał ks. Piotr Tirone i to on przeniósł jej siedzibę w 1923 r. do Warszawy, a kolejnymi jej inspektorami byli: ks. Antoni Hlond (lata 1925-1930) i ks. Antoni Symior (lata 1930-1933).

4 października 1933 r. w Krakowie zmarł ks. Antoni Symior. Jego obowiązki przejął najstarszy w urzędzie radca inspektorialny – ks. Tomasz Kopa, który doszedł do wniosku – podobnie jak zmarły inspektor – że byłoby dobrze dla dalszego rozwoju Zgromadzenia, by rozległą Inspektorię św. Stanisława Kostki podzielić.

Przełożony Generalny Zgromadzenia Salezjańskiego ks. Piotr Ricaldone uznał projekt za słuszny i pod koniec października 1933 r. wezwał do Turynu przełożonego inspektorii węgierskiej ks. Stanisława Pływaczyka oraz pełniącego obowiązki inspektora ks. Tomasza Kopę i polecił im podzielić Inspektorię św. Stanisława Kostki na dwie, możliwie równe co do ilości domów oraz personelu, oznajmiając im, że zostaną mianowani inspektorami, nie informując jednak na jakim terenie.

Obszar Polski podzielono linią biegnącą ze wschodu na zachód. Północna część z siedzibą w Warszawie zatrzymała patrona sprzed podziału, zmieniając nieznacznie nazwę na Północną Inspektorię św. Stanisława Kostki w Polsce. Natomiast południową część kraju objęła Południowa Inspektorią św. Jacka w Polsce, z siedzibą w Krakowie. Stolica Apostolska dekretem z dnia 16 grudnia 1933 r. zatwierdziła podział Polskiej Inspektorii św. Stanisława Kostki oraz powołanie nowej Inspektorii pw. św. Jacka Odrowąża, a ks. Tomasz Kopa został mianowany jej pierwszym inspektorem.

Inspektorzy Inspektorii Krakowskiej pw. św. Jacka Odrowąża. Ksiądz Tomasz Kopa 16 grudnia 1933-1937; ks. Adam Cieślar 15 lipca 1937-1941; ks. Jan Ślósarczyk 25 sierpnia 1941-1957; ks. Józef Nęcek 24 stycznia 1957- 1963; ks. Adam Cieślar 1963- 1965; ks. Józef Król 1965-1970; ks. Augustyn Dziędziel 27 lipca 1970-1976; ks. Mieczysław Kaczmarzyk 25 września 1976-1982; (w 1979 nastąpił podział inspektorii na: Inspektorię Krakowską i Inspektorię Wrocławską); ks. Józef Kurowski 17 czerwca 1982-1988; ks. Piotr Biegus 14 lipca 1988-1994; ks. Marian Dziubiński 27 czerwca 1994-2000; ks. Tadeusz Rozmus 19 czerwca 2000 -2006; ks. Marek Chrzan 17 sierpnia 2006-2010; ks. Dariusz Bartocha 27 VII 2010 (pełniący obowiązki), 4 stycznia 2011 (inspektor) – 2017; ks. Adam Parszywka 7 stycznia 2017-2019; ks. Marcin Kaznowski 17 VIII 2019 (pełniący obowiązki), 11 stycznia 2020 (inspektor) – nadal.

HISTORIA SALEZJANÓW W OŚWIĘCIMIU

Zakład Salezjański Imienia Księdza Bosko w Oświęcimiu to kolebka Zgromadzenia Salezjańskiego w Polsce. 31 maja 1894 roku w czasie procesji Bożego Ciała w oknie zrujnowanego podominikańskiego kościoła objawiła się Matka Boża. Oświęcimski proboszcz, ks. prałat – Andrzej Knycz uznał to za znak, zdołał wykupić ruiny kościoła, klasztoru i kaplicy św. Jacka wraz z przyległym terenem. Prałat Andrzej Knycz pragnął oddać nabytek w ręce jakieś kongregacji katolickiej, ale zarówno dominikanie, jezuici jak i nazaretanie nie podjęli się przejęcia tego majątku. Dlatego 12 marca 1895 roku napisał list do ks. Michała Ruy ówczesnego przełożonego generalnego Salezjanów z ta samą prośbą. Ten odpowiedział pozytywnie, zaznaczając, że potrzebuje czasu na przygotowanie odpowiedniego personelu.

Zaproszenie ks. proboszcza Andrzeja Knycza zostało zrealizowane i 15 sierpnia 1898 roku pierwsi salezjanie przybyli, przejmując ruiny podominikańskiego klasztoru. Do dziś symbolem łączności z historią tego miejsca jest św. Jacek przedstawiany z Eucharystią i figurą Matki Bożej, który patronował w tym miejscu najpierw o.o. Dominikanom, a obecnie czuwa nad dziełem księdza Bosko z niewielkiej kaplicy (dawny kapitularz) mieszczącej się na dziedzińcu pomiędzy szkołą a sanktuarium. Pierwszym przełożonym wspólnoty zakonnej został ks. Emanuel Manassero, który dotarł do Oświęcimia 6 grudnia 1899 roku. Salezjanie, przybywszy z Włoch, w krótkim czasie wybudowali szkołę z internatem i podnieśli z ruin dawny kościół pw. Św. Krzyża, obecnie Matki Bożej Wspomożenia Wiernych. Architektura kościoła z odnowionym dachem oraz gmach szkoły górują nad miastem, stając się piękną wizytówką Oświęcimia.

W okresie II wojny światowej działalność wychowawcza salezjanów w Oświęcimiu została poważnie ograniczona, gdyż budynki szkoły i internatu przejęło wojsko niemieckie, pozostawiając salezjanom zaledwie kilka pomieszczeń i kościół, w którym sprawowali posługę duszpasterską. Na skutek bombardowań Zakład oświęcimski uległ znacznemu zniszczeniu, jednak wkrótce po wyzwoleniu rozpoczęto jego odbudowę i już w marcu 1945 r. otwarto na nowo szkołę zawodową z internatem, która przetrwała jako jedyna salezjańska szkoła zawodowa w bloku państw komunistycznych.

Od swoich początków salezjańska szkoła w Oświęcimiu kształciła kompetentnych i poszukiwanych na rynku pracy fachowców (ślusarz mechanik, tokarz, stolarz, modelarz odlewniczy, formierz odlewnik), o czym świadczy m.in. otrzymany w roku 1998 Złoty laur przedsiębiorczości. Szczególną dumą napawa fakt beatyfikacji oraz prowadzonych procesów beatyfikacyjnych wychowanków salezjańskiej szkoły w Oświęcimiu, którymi są: bł. ks. Józef Kowalski, bł. Edward Klinik, sługa boży Franciszek Miśka, abp. Antoni Baraniak. Ostatnie lata działalności szkoły to poszerzenie oferty edukacyjnej dla młodzieży, która obok kształcenia się w branżowej szkole i technikum (stolarz, obróbka skrawaniem, mechanik samochodowy, informatyk) ma możliwość uczęszczania do liceum.

HISTORIA KAPLICY ŚWIĘTEGO JACKA

Kaplica Świętego Jacka została zbudowana w 1304 roku i pierwotnie stanowiła kapitularz połączony z krużgankiem dawnego klasztoru dominikanów. Kapitularz zaadaptowano na kaplicę pod wezwaniem św. Jacka Odrowąża najprawdopodobniej w 1594 r., dla uczczenia kanonizacji świętego. Nowa kaplica zyskać miała wówczas malowidła ścienne, z przedstawieniem scen z życia św. Jacka, które się nie zachowały. Dekretem cesarza Józefa II Habsburga z 12 stycznia 1782 roku klasztor został zniesiony, choć ostatni zakonnik opuścił go dopiero w 1816 r. Wówczas budynki sprzedano prywatnym właścicielom, w latach 1819-1872 budynek kaplicy należał do rodziny Russockich, potem do kupca żydowskiego Landaua, wtedy to kaplicę wykorzystywano jako spichlerz. Wnętrze podzielono na dwie kondygnacje, o czym świadczą zdjęcia archiwalne z końca XIX w. oraz kotwy służące do mocowania podestu, odkryte podczas prac konserwatorskich.

W 1894 roku w trzechsetną rocznicę kanonizacji św. Jacka i powstania kaplicy, z inicjatywy miejscowego proboszcza ks. prałata Andrzeja Knycza lokalna społeczność odkupiła ruiny kaplicy. Poddano ją gruntownej restauracji, której podjął się znany architekt, konserwator dzieł sztuki i autor konserwacji katedry wawelskiej – Sławomir Odrzywolski. Odrzywolski starał się zrekonstruować pierwotny wygląd zewnętrznych murów kaplicy, natomiast jej wnętrze otrzymało modną wówczas dekorację malarską w stylu Młodej Polski. Witraż z wyobrażeniem św. Jacka sprowadzony został z Insbrucku w 1896 roku, a został wykonany w pracowni Tiroler: Glasmalerei. Wewnątrz kaplicy znajduje się wczesnobarokowe epitafium z czarnego marmuru, ufundowane przez Agnieszkę z Bibersteinów dla męża, Mikołaja z Mstowa Mstowskiego, który poległ 18 sierpnia 1656 r. w walce ze Szwedami w czasie tzw. szwedzkiego potopu. W krypcie pod posadzką kaplicy znajdują się odpowiednio zabezpieczone szczątki książąt i kasztelanów oświęcimskich m.in. księcia Władysława I Oświęcimskiego i jego żony Eufrozyny – fundatorów klasztoru oraz dobrodziejów klasztoru, przeniesione z krypty dawnego kościoła dominikanów pw. Świętego Krzyża. Fotografie, liczne dokumenty archiwalne, kroniki, plany i projekty, opracowane podczas kwerendy archiwalnej, relacjonują liczne przekształcenia kaplicy w XX w. Stanowią również niezwykle interesujące źródło opowiadające historię dziejów klasztoru, kościoła i całego miasta.

Obiekt od 2014 roku został poddany gruntownej konserwacji. Wykonano prace w zakresie konserwacji technicznej związanej z zabezpieczeniem odsłoniętych fragmentów polichromii (końca XVI w.), usunięciu przemalowań medalionów i żeber sklepiennych z XIX w. oraz odsłonięciu polichromii z XX w. Wprowadzono nową instalację elektryczną i multimedialną. Wykonano konserwację drewnianego chóru oraz zabezpieczeń murowanych sklepień i drewnianej więźby dachowej od strony strychu. Przywrócono kolorystykę żeber sklepiennych i tła sklepień oraz odsłonięto wizerunki czterech świętych na medalionach – Wojciecha, Stanisława, Kazimierza i Jana Kantego. Na ścianie zachodniej chóru, wykonano rekonstrukcję dekoracji malarskiej z czasów konserwacji S. Odrzywolskiego, w postaci boniowania. Zrekonstruowana zostanie również dekoracja malarska z lat 70. XX w., która została odsłonięta na ścianie wschodniej i ścianach południowej i północnej, gdyż znakomicie komponuje się z polichromią sklepień i witraży. Wykonano renowację marmurowego epitafium ze złoconymi inskrypcjami, kamieniarki schodów, posadzki i elementów metaloplastyki – żyrandola i balustrady schodów. W krypcie konieczne jest także wykonanie prac związanych z konserwacją ścian i miejsc pochówków. 17 sierpnia 2018 roku uroczyście udostępniono kaplicę do kultu i zwiedzania.

STATUA ZBAWICIELA NA WIEŻY GMACHU SALEZJAŃSKIEGO

Na początku XX wieku stanęły mury Zakładu Salezjańskiego w Oświęcimiu. W tym też czasie powstała z pińczowskiego piaskowca rzeźba Zbawiciela, mająca 4 metry wysokości, dzieło krakowskiego mistrza Józefa Kuleszy, przeznaczona na szczyt budującego się Zakładu. Na cokole statuy widniał napis: „Jeśli będę wywyższony, pociągnę wszystkich ku sobie”. Tymczasowo ustawiono statuę w prezbiterium byłego kościoła Świętego Krzyża i w dniu 2 grudnia 1900 roku poświęcił ją ks. prałat Andrzej Knycz. Jak się w najbliższym czasie okazało, kilkutonowa rzeźba Kuleszy była za ciężka, aby ją ustawić na nowo wzniesionej wieży.
Szczęśliwym zbiegiem okoliczności salezjanie znaleźli stosowną statuę leżącą w mediolańskiej firmie Guzzi Racizza. Ta, trzymetrowa statua wykonana w galwanicznie złoconym brązie, była dziełem artysty rzeźbiarza Belbo. Udało się sprowadzić ją jeszcze przed poświęceniem Zakładu. W dniu 20 października 1901 r. ks. kardynał Jan Puzyna poświęcił Zakład Salezjański i wznoszącą się nad nim statuę Zbawiciela. W lipcu 1942 r. statua Chrystusa wznosząca się nad Zakładem Salezjańskim została zniszczona (pocięta w złom) na rozkaz Gauleitera Brochta.

Oświęcimscy salezjanie już w 1945 r. nie mieli żadnej wątpliwości, że postać Zbawiciela stanie na ponownie odbudowanym Zakładzie. Na ogłoszony przez nich apel, wierni oprócz darów pieniężnych przynosili różne przedmioty z miedzi, mosiądzu i brązu. Z metali tych w Walcowni Metali „Dziedzice” wytworzono blachę miedzianą jako tworzywo na statuę Chrystusa, zamówioną u artysty Ignacego Kusińskiego, absolwenta warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, uprawiającego trudną sztukę kucia w blasze.

Tym razem monumentalny pomnik Chrystusa, jeden z niewielu przykładów tego rodzaju rzeźby, powstał na miejscu w zakładzie oświęcimskim z 16 m2 blachy miedzianej o grubości 0,8 mm i 3000 nitów. Twórca uformował postać Chrystusa trzymającego w lewej ręce wysoki krzyż, mając prawą rękę wzniesioną do błogosławieństwa.

Wspomnianą figurę Chrystusa Zbawiciela, wysoką na 4,5 m umieszczono na szczycie wieży Zakładu salezjańskiego w dniu 5 maja 1948 r., w przeddzień uroczystości Wniebowstąpienia. Początkowo postawiono ją twarzą zwróconą w stronę Soły, ale już po upływie dwóch dni obrócono figurę na południe, czyli tak jak stała uprzednia, wzniesiona u progu XX stulecia. Poświęcenie statuy Chrystusa zostało wkomponowane w złoty jubileusz działalności salezjanów w Polsce, który zapoczątkowano w Oświęcimiu w dniach 5 i 6 czerwca 1948 r. Oficjalnie jej poświęcenie odbyło się 6 czerwca 1948 r. Statuę poświęcił bp Stanisław Rozpond z Krakowa.

W niedzielne popołudnie 21 lipca 2019 roku podczas burzy został oderwany od figury krzyż i spadając, zniszczył część rynien i fragment dachu. Od października do grudnia 2019 roku prowadzone były prace remontowe, które doprowadziły do odnowy zarówno figury, jak i wieży. 22 listopada we wspomnienie św. Cecylii i na dwa dni przed uroczystością Chrystusa Króla we wnętrzu figury umieszczono tzw. kapsułę czasu, zaznaczając w ten sposób koniec jej odnowy.